Ten wysoki, postawny, charyzmatyczny dżentelmen miał charakterystyczny ormiański wygląd i elegancki paryski gust. Ówcześni ludzie (zwłaszcza płci pięknej) zapamiętali jego głębokie, przenikliwe spojrzenie i predylekcję do ubrań w ciemnych tonach. Garderoba Teodora Axentowicza niezmiennie składała się z czarnego kapelusza z szerokim rondem i peleryny w tym samym kolorze.
Jednakże do historii polskiej sztuki przeszedł nie z powodu orientalnej urody i ciągłego zainteresowania kobiet, ale z powodu wielkiego dorobku artystycznego. Więcej na ten temat w artykule na krakow1.one.
Niektóre fakty z jego biografii
Teodor Axentowicz urodził się 13 maja 1850 r. w rumuńskim mieście Braszów w rodzinie austriackiego urzędnika. Rodzina Axentowiczów pochodziła ze szlacheckiego rodu polskich Ormian, dlatego rodzice Teodora poświęcali wiele wysiłku i uwagi edukacji syna.
W latach 1879-1882 przyszły portrecista i malarz kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Niemczech, a następnie przez trzy lata kontynuował naukę we Francji. W tym samym czasie w Paryżu Teodor zaczął zarabiać pierwsze pieniądze ilustrując czasopisma takie jak «Le Monde Illustré», «Figaro» і «L’Illustration». Ponadto malował kopie obrazów znanych artystów, w tym Tycjana i Sandro Botticellego.
Praca malarza portrecisty umożliwiła Axentowiczowi aktywne podróżowanie do europejskich stolic. Udało mu się popracować nie tylko w Paryżu, ale także w Rzymie i Londynie, gdzie tworzył portrety arystokracji i elit. Podczas jednego z pobytów w Anglii Teodor miał szczęście poznać uroczą aktorkę o imieniu Iza, której niebawem poprosił o rękę. Warto podkreślić, że związek Axentowicza z jego wybranką był nie tylko mocny, ale i dość liczny. W ciągu 45 lat małżeństwa w ich rodzinie pojawiło się 8 dzieci. I mimo ciągłej uwagi ze strony płci przeciwnej, Teodor był wiernym mężem i wzorowym ojcem.
Kraków – druga ojczyzna malarza
W 1895 roku Axentowicz wraz z rodziną decyduje się na przeprowadzkę do miasta Kraka, gdzie zaproponowano mu stanowisko profesora w Szkole Sztuk Pięknych. Piękno królewskiej stolicy Polski tak bardzo zachwyciło artystę, że w końcu zdecydował się na miejsce, w którym chciałby żyć i tworzyć. Na swoim stanowisku przepracował on 35 lat.
Równolegle z profesurą malarz i portrecista aktywnie zajmował się malarstwem. Większość jego prac stanowiły portrety, zwłaszcza pięknej połowy ludzkości. Początkowo Axentowicz malował je akwarelami i farbami olejnymi, później zaczął używać kredek pastelowych. Bohaterkami jego obrazów były zarówno eleganckie panie z wyższych sfer, jak i zwykłe chłopki. Przy tym kobiety w jego obrazach przedstawiane były zarówno w klasycznym portrecie, jak i podczas codziennych obowiązków, w szczególności uczestnicząc w obrzędach religijnych i lokalnych świętach, a także na tle przyrody.
Axentowicz potrafił wcielić swoją miłość do płci pięknej nie tylko w swoich dziełach, ale także w pedagogice. Równolegle z pełnieniem obowiązków profesora otworzył w Krakowie Szkołę Malarstwa dla kobiet, ucząc uzdolnionych uczennic swojego rzemiosła.
Za zasługi artystyczne został odznaczony w 1923 roku Krzyżem Komandorskim I klasy Orderu Odrodzenia Polski, a w 1936 roku Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą i Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.
W ostatnich latach życia Axentowicz pracował jako rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, będąc pierwszym wybranym rektorem w historii tej uczelni. Artysta odszedł 26 sierpnia 1938 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu Rakowickim. W 2011 roku, w dniu 160 urodzin Axentowicza, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uczcił jego pamięć, przyjmując uchwałę podkreślającą jego zasługi dla kraju.
